Ang PULUBI, Ang HARI, At ang BATANG NAKAMASID.

Sa pagtanaw ng isang bata sa eskaparate ng lipunan niya,

matapos magpasya, o mapuwersa, o magulat-gising at mapalingon sa

tinabingan ng libang, linlang, lito at kawalang pakialam..

...ito ang kanyang nakita...

Habang humahalakhak

ang HARI,

maybuhat ng trono niya'y may kalyo

ang kamay,

ang mga Kastilyo niya't gusali,

nakapatong sa balikat ng sa papag hihimbing..

sa nasilip ay may bumulong sa kanya...

"Ito ang mundo mo bata.

Ito ba ang bukas mong

pangarap?"

sa saglit-kurap...ang bata ay may iba pang nagagap...

Habang puno ang plato

ng HARI,

umani ng kakanin niya'y

kumakalam ang tiyan.

Palad na nagbungkal sa lupa,

ang siya ring nagpapatulog sa

gutom na mga anak.

ang bulong ay naging boses..

"Ito ang mundo mo bata.

Ito ba ang bukas mong

pangarap?"

iling-yuko-muling pagtingala...luminaw ang larawan...ang ipinipinta ng katotohanan...

Pulubi ang nagluklok

sa Hari.

kapalit ng mga mahika mula sa kanyang labi.

at sa labas ng palasyo niyang ginto,

naghirang sa kanya'y

nabubuhay ng kapos.

katulad ng sinabi ng isang paham,

na pag-aari ng bata ang bagong panahon...

na mata lang niya ang makahahalik sa pisngi ng kinabukasan...

ito sana ang maging tugon ng batang nakamasid...

"Ako'y batang nakikinig...

Ako'y batang nagmamasid..

Ang mundo ninyong pamana...

ay ayokong tanggapin...

Dahil nais ko...

Dapat wala ng Hari,

sa panahon kong daratnan,

Pulubi'y hindi na pangalan,

ng kahit na sino pa man...

Walang kastilyong pasan sa balikat,

walang lubog,

walang nakaka-angat...

ito ang mudo ko dapat..

ito ang bukas kong pinapangarap..

ito ang bukas kong ipaglalaban..."