Pikit Matang Nagmamahal

Heto na naman ako. 

Nag-aabang kung kailan mapansin ang damdamin ko. 

Hindi naman siguro masamang umasa pero masakit lang. 

Hindi naman siguro masama dahil wala na kayo, oo nga pala, WALA NA KAYO.  

AKO, andito naman ako, ba't 'di mo makita? 

Wag naman sana tayo maging Mae at Bogs sa totoong buhay.

Kaibigan lang? Akala ko, okay na yun.

Totoo naman akong magmahal, ba't di nalang ako? 

Ba't 'di nlang ako?

Siguro nga't mahirap, di naman kasi nadidiktahan ang puso. 

Kita mo ako, minamahal ka ng patago dahil mahal mo pa siya. 

Maniwala ka man o hindi, pinigilan ko 'to.

Gusto kong huminto sa kalokohang ito. 

Pero tama nga sila, 

pag pipigilan mo lalong lumalala. 

Kaya wala, mamahalin nalang kita ng nakapikit at nakatikom ang bibig. 

Hahayaan kang maging masaya. 

Hahayaan kang ngumiti. 

Hahayaan kang tumawa.

Hahayaan kang mabuhay'ng,

sa ideyang mamahalin ka pa niya.

'Di naman sa gusto kitang masaktan sa katotohanan, pero yan ang kaligayahan mo, may magagawa ba ako?

Masakit mang tanggapin pero masaya narin akong makita kang masaya sa piling ng taong mahal mo pa.