yılların eskitemediği dost:depresyon

Depresyon,bunca yıldan sonra artık evim gibi hissettiriyor.O duyguyu yaşayınca kendimi ait olduğum yerdeymişim gibi hissediyorum.Peki gerçekten öyle mi? Benim ait olduğum şey kocaman,karanlık bir hüzün denizi mi? Hak ettiğim şey,hayattaki yerim bu mu?

Sanırım cevap evet çünkü kendimi bildim bileli bu halde olmamım başka bir açıklaması olamaz.Gözlerdeki hiç gitmeyen buğu,sürekli aklında olan canına son verme isteği,mutlu olman gereken anlarda bile melankolik hissetmek.

Sanki tüm dünyayı önüme sürseler yine de mutlu olamayacakmışım gibi.Bir eksiklik var.Bir TERSLİK var.

Belki de bu terslik benim atan kalbimdir,yaşıyor olmamdır.Kendi canıma son versem iyi olur mu her şey? Sadece bu acının bitmesini istiyorum ama yıllardır bitmiyor.Kendimi bildim bileli aynıyım.Tedaviye verilen binlerce para,kullanılan bir ton ilaç..hepsi boşuna.

Hayatım boyunca en çok kullandığım cümle oldu zaten "hepsi boşuna."

Denedim.Gerçekten.Ama olmuyor işte.Hayatta olma fikrini sevmiyorum.Kalbimin ağırlığını taşıyamıyorum.Lütfen,bu kabustan uyanmanın tek yolu ölüm ise,razıyım. Çünkü ben çok sıkıldım