Wala

Bago ako matulog, madalas nag-iisip ako ng mga bagay-bagay o kaya naman inaalala ko ‘yung mga pinaggagawa ko sa buong araw.

Kaso isang beses—mali, maraming beses nauuwi na lamang ako sa pag-iisip tungkol sa wala. Wala. Wala nang kahit anong rumerehistro sa utak ko, wala na akong maramdaman kundi puro puwang dito sa loob ko. Wala naman akong sakit, at hindi rin naman ako gutom, pero pakiramdam ko parang wala akong laman.

Siguro, sa kakaisip ng kung ano-ano hindi na ako naging interesado sa mga bagay-bagay, o kaya naman napagod na akong mag-isip. Kaya iuuwi ko na lang sa himbing na tulog ang lahat, at ipapaubaya sa panaginip ko ang pagpapaginahawa ko sa sarili. Pagkatapos bukas nang umaga, pagkagising ko, wala na yung kakulangan ko sa sarili na hinahanap ko.

Kasalanan ‘to ng aking utak. Alam ko na kahit wala man akong maalala ni isa sa mga problema ko, sa likod ng isip ko, nagsama-sama ang mga galit, pagkapahiya, at kalungkutan. Kahit anong gawin ko, gano’n at gano’n pa rin ang nararamdaman ko, paulit-pulit.

Minsan, iaasa ko na lamang ito sa paglibang ko sa sarili ko. Uubusin ko ang oras ko sa internet kahit na alam kong panandalian lamang ang ibinibigay noong solusyon. O kaya naman sa paglalaro ng mga computer games upang mabaling ang atensyon ko sa iba.

Mali. Hindi dapat ako umaasa sa mga walang buhay na bagay dito sa mundo. Dapat iahon ko ang sarili sa pagkakalugmok. Walang mangyayari kung patuloy lang akong tatakas. Dapat isipin ko lahat ng negatibo kong nararamdaman dito sa kaloob-looban ko, dahil doon nagsisimula ang lahat, sa patong-patong na mga hinanakit.

Kaya ko itong malampasan, tiwala lang. Sarili ko mang utak ang kalaban ko, pag-aari ko pa rin iyon, at hindi ko isasakripisyo ang buong kong katawan para lang sa isang parte ng ulo ko. Alam ko na sa susunod, bago ako matulog, wala na akong iisipin na kahit ano, hindi dahil pakiramdaman ko wala akong laman, kundi dahil panatag na ang loob ko’t walang problema.

(c) Zaf