KUBLING SALITA SA ISANGDAA’T APATNAPUNG LETRA

“Tigil na.”

“Tama na.”

“Ayoko na.”

“Hindi ko na kaya.”

Nakarehas sa kulungan ng nakaraan

Gustong-gustong kumalas sa posas

Kailan kaya ako makakatakas?

Pilit pilit na itinatapon ang bawat bintang

Pilit pilit na kumakawala sa tanikalang hirang

Lumuluha ang damdamin sa hinagpis na ramdam

Bagkus biglang nawala sa isang ngiting hiram

“Nay, tulong”, “Pa, tama na, wag ka nang malulong”

Marahil nabingi ang mga magulang na nariyan

Ang naging sandigan ay ang tawag ng mga kaibigan

Mga taong bumuo sa isang parteng nagkulang

Salitang masasakit na sa puso’y dumudurog

Taong inaakala’y, hindi pala sila ang huhubog

Mga tinatapong mga bwelta’y, siyang nagpapalubog

Sa pagkataong minsang pinagsikapang mahinog

Nawala na ang bawat lambing at galak sa mga mata,

Maging ang tuwa sa puso’y, siphayo ang natira

Pilit pilit na pinagkakasya ang nararamdaman

Sa Isangdaan at apatnapung mga letra

Minsan akong tumayo at sinunod ang sigaw ng damdamin

Sinundan ko ang ilaw ngunit iba ang hinihiling

“Ikaw ang sagot.”, “Ito ang tama.”, “Siya ang mali.”

Napakaraming tanong, sino ng aba ang nagkamali?

Ang bawat masasayang kwentong minsang ibinahagi

Ay napalitan ng pagkatahimik at pagkikimkim

Ng nararamdamang tanging isang papel lang ang nakakaalam

Gamit ang isang tintang naghihingalo ng hindi nila alam

Wala na ang bawat salitang “Kumusta ka?” at “Ayos ka lang ba?”

Nawala na rin ang mga salitang, “Paalam!” at “Mag-iingat ka!”

Nawalan na ng pakialam sa mundong ginagalawan

Kailan kaya babalik, ang samahang ginampanan?

Lumilipas ang bawat oras at ang bawat panahon,

Nagdaan na din ang bawat araw, buwan at taon,

Ngunit kailan ko kaya mapagtatanto,

Na ang isangdaan at apatnapu’y,

Hindi sapat sa nararamdaman ko

Hindi ito sapat para mahanap ko ang ako

Hindi ito sapat upang magkakulay ang itim na mundo

At lalong hindi sapat ang isangdaan at apatnapung letra

Dahil ang kailangan ko’y kayo, upang ma

“Kaya ko na.”