PALARUAN

Sa payapang lugar dama ang ihip ng hangin, ang tanawing pumupukaw sa damdamin na bumalik sa nakaraan.
Mga batang masayang naglalaro. Sa sisoy tumatawa't nagsasaya at ang iba'y tumatakbo sa damuhan na makikita ang mga ngiting di matutumbasan.

"Ang saya ng mga bata. Walang problema."

Tengay biglang nagpantig sa boses mong di mawari. Mata'y naiukol sa'yo at nakita ang iyong ngiwing pag ngiti.

"Oo nga eh, ang saya nila. Naranasan mo ba 'yan?" balik kong tanong sa'yo at muli ibinalin ang atensyon sa mga bata.

"Di ko naranasan 'yan. Iba ang ipinaranas sa'kin."

Nagulat ako sa'yong sagot. Napaisip ako ng husto sa'yong mga sinambit. Sinungaling ang ngiti mo, akala ko'y totoo ngunit hindi pala.

Sa muli kong pagtingin sa'yo nakita ko ang mga mata mo. Malamlam at nakatago ang lungkot, ang luha'y pinipilit na itago sa loob.

"Pogi ka raw kasi kaya iba--- ang naranasan mo." wika ko upang maiba ang malungkot na usapan.

Nakita ko naman ang pagtawa mo, ang mga ngipin mong mapuputi at ang ngiwi mong pag ngiti. Ninais ko mang mabawasan ang kalungkutan sa puso mo di ko magagawa.

Hanggang sa mga sandali'y natapos. Pinagpasyahang umuwi, sinumulang tumayo't maglakad sa mahabang daan at kwentuhan ay ipagpatuloy. 

Sa'king isipa'y...

Pwedi mo naman gawin pa ang mga ginagawa ng bata. Ang maglaro't magsaya, maaari mo pang magawa ang mga 'yan. Iba nga lang ngayon kasi gusto ko kasama mo ako sa mga sandaling iyon." 

Sana'y nagkaroon ako ng lakas ng loob na sabihin ang mga 'yan.  Na ibuka ang mga salitang 'yan mula sa'king isipan. Sana'y nagawa ko---  upang di ko iniisip sa tikom na gabing ito.