Pano ba kasi maging mahalaga?

Ganito kasi yun. Minsan kahit ibigay pa natin lahat, Di parin tayo magiging sapat. Minsan kahit wala nang matira sa atin , makasarili parin tayo sa kanilang paningin . Minsan kahit sila yung inuuna at prioridad mo, isusumbat parin nila ang mga kakulangan sayo.

Nakakainis, nakakasakit, nakakaubos. Yung tipong lahat naman ginawa mo, pero Di parin nila makita lahat ng iyong mga sakripisyo. Yun bang halos Di kana mag pahinga, para sa sweldo'y may konting sobra pero tila Di man lang nila alintana.

Ni minsan ba tinanong niyo ako kung kaya ko pa? Ni minsan ba na isip nyo na baka sobrang bigat pala ng pasan ko? Ni minsan ba naisip niyo na sa edad Kong to, masyado nang malaki ang reponsibilidad na hawak ko? Ni minsan ba naisip niyo na bibigay na pala ako?

Wala. Walang may alam at walang nag tanong. Walang may pakialam dahil ang bigay ko sa kanila'y Di naman kalakihan. Di ako mahalaga, kasi yung bigay ko'y Di naman malaki na halaga. Di ako tinatanong kung kamusta,  baka kasi siguro "Bakit ito lang?" ang masambit nila.

Bakit ganon? Bakit di tayo mahalaga? Bakit kahit ibigay na natin lahat, kulang pa? Bakit kahit mawala ka, okay lang sa kanila? Bakit laging Di tayo sapat?

Tao lang ako, napapagod din. Nasasaktan kung Di papahalagahan. Minsan kailangan ko lang naman ay suporta at konting "Thank you" galing sa kanila. Masyadong maarte siguro para sa inyo, pero iba kasi kapag yung nga taong inaalayan mo ng mga pagod mo, Di makita ang halaga at sakripisyo mo.